W czasie globalnej pandemii zadowolenie ze związku może być wystawione na próbę. W niniejszym poście przyjrzymy się temu, jak różne dodatkowe stresory mogą wpływać na pary i ich radzenie sobie w relacji. Słaba sytuacja ekonomiczna, utrata pracy, bądź stres z nią związany może otwierać więcej możliwości konfliktu ograniczając możliwości działań, które mogą sprzyjać wzrostowi i zażyłości w związku. W kontekście obecnej pandemii ten dodatkowy stres może osłabiać zdolność do interakcji z partnerem/partnerką w konstruktywny sposób, potencjalnie obniżając jakość relacji. Kolejnym czynnikiem jest rasa i przynależenie do mniejszości etnicznych. Przykładowo Hiszpanie, Latynosi, Amerykanie, czy też rdzenni mieszkańcy Alaski są bardziej narażeni na zarażenie się COVID-19 i cięższe przechodzenie choroby. W rezultacie pary z tych grup mogą doświadczać silniejszego stresu związanego z COVID-19, co jeszcze bardziej obciąża ich związek. Analizując model rodziny, okazuje się, że to rodzice , w porównaniu z osobami nieposiadającymi dzieci, zgłaszają, że czują się znacznie bardziej zestresowani w wyniku obecnego kryzysu. Dodatkowymi czynnikami ryzyka są również: młody wiek rodziców i dzieci, niskie dochody, czy posiadanie dzieci przed zawarciem małżeństwa. Dzielenie obowiązków związanych z gospodarstwem domowym i opieką nad dziećmi może powodować dodatkowy stres, biorąc pod uwagę, że rozdzielanie obowiązków wiąże się z konfliktem nawet w zwykłych okolicznościach. Jeśli chodzi o wiek, patrząc na ryzyko zarażenia się COVID-19 i związane z tym ewentualne powikłania, czy śmiertelność, wydawałoby się jasne, że pary w starszym wieku będą bardziej narażone na długofalowy stres i zmniejszenie satysfakcji ze związku. Jednak, jak pokazują badania, jakość relacji jest zwykle wyższa właśnie wśród starszych par w porównaniu z parami w średnim wieku. Starsze pary charakteryzują się bowiem bardziej przychylnym postrzeganiem swoich partnerów i wykazują bardziej pozytywne emocje podczas omawiania problemów, co może pomóc im przetrwać trudny okres pandemii.
Bibliografia:
Pietromonaco, P.R., & Overall, N.C.(2020). Applying relationship science to evaluate how the COVID-19 pandemic may impact couples’ relationships. American Psychologist. Dostęp online: http://dx.doi.org/10.1037/amp0000714
Samotność przez wiele dekad przypisywana była osobom starszym, jednak jak można zauważyć na podstawie różnych badań, te statystyki uległy zmianom. Jak przedstawia autorka artykułu, samotność dotyczy coraz częściej osób młodych między 16 a 24 rokiem życia. Samotność wynikać może w dużej mierze ze stresu, który u młodych dorosłych powstawać może przez wiele czynników. Młody człowiek, stoi przed szeregiem zmian i koniecznością adaptacji do zaistniałych sytuacji. Dla wielu studentów taką sytuacją może być oddalenie się od rodziny, dostosowanie się do nowego otoczenia, zmiana formy nauczania lub podjęcie odpowiedzialności za swój wolny czas, uczenie się i finanse. Co więcej, Joanna Wrótniak podkreśla, że jednym z głównych powodów występowania samotności u młodych dorosłych jest nacisk na sukces, znalezienie pracy, która daje satysfakcję i dobre zarobki. W efekcie budzi to lęk studentów i niepokój o przyszłość.
Jedną z metod scharakteryzowania samotności jest podzielenie jej na trzy fazy, dzięki którym możliwe jest zdiagnozowanie sytuacji:
• Pierwsza faza: samotność chwilowa, przemijająca – poczucie samotności trwa krótko i jest reakcją na zmianę zachodzącą w życiu, na okoliczności zewnętrzne, które mogą spowodować utratę kontaktu z bliskimi ludźmi
• Druga faza: stopniowe odsuwanie się – związane z utratą zaufania do samego siebie i do innych, ze zmianą sposobu wyrażania się i zachowania.
• Trzecia faza: samotność chroniczna – wiąże się z zatraceniem predyspozycji do nawiązywania i podtrzymywania kontaktów, do wyrażania i przyjmowania uznania, do komunikowania się oraz z samowyobcowaniem, apatią i sceptycyzmem.
Autorka przedstawia również, że samotność może być przedstawiona w ujęciu negatywnym lub pozytywnym. O samotności negatywnej, mówimy gdy towarzyszą jej przykre doznania np. smutek, niepokój, żal oraz agresja. Natomiast samotność pozytywna występuje, gdy odczuwamy radość z bycia samemu, wynikającą z poczucia wewnętrznego ukojenia.
Autorka tekstu przedstawia również swoje własne badania przeprowadzone na młodzieży akademickiej. ,, Analiza uzyskanych wyników ujawniła, że problem samotności dotyka młodzież akademicką, prawie 60% badanych deklaruje, że ją odczuwa. Co może wydać się szczególnie niepokojące, to częstotliwość jej odczuwania. Codziennie odczuwa samotność (11,9%), a raz na kilka dni (27,4%)”.
Na podstawie swoich badań oraz innych badaczy, Joanna Wrótniak podkreśla, że powinno się organizować różnego rodzaje akcje społeczne w celu uświadamiania ludzi o występowaniu samotności wśród młodzieży.
Bibliografia:
Wrótniak J, (2020). Doświadczanie Samotności przez młodych dorosłych, „Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze”, 5, 2020,s. 68-79. DOI: 10.5604/01.3001.0014.1171
SKN „Dialog” ma przyjemność przedstawić recenzję książki „Co robić, gdy się martwisz” napisanej przez dr Dawn Huebner. Poniższa recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Levyz.
Książka jest dostępna na stronie wydawnictwa - https://levyz.pl/.../co-robic-gdy-sie-martwisz.../.... Zapraszamy do lektury!
Każdy z nas zmaga się czasem w życiu z lękiem czy różnego rodzaju zmartwieniami. Często w takich momentach marzymy, aby cofnąć się do dzieciństwa, które może nam się kojarzyć z okresem zabawy i niczym niezmąconej, wolnej od niepokojów beztroski. W rzeczywistości również i dzieci mają swoje lęki i to czasem, w skrajnych przypadkach, nawet tak silne, że mogą napawać je paraliżującym strachem i uniemożliwiać normalne funkcjonowanie oraz prawidłowy rozwój.
Rodzice i inne osoby z otoczenia (nauczyciele, opiekunowie) często jednak nie wiedzą jak sobie radzić z dziecięcymi zmartwieniami, tym bardziej że skuteczne w przypadku dorosłych, logiczne metody w odniesieniu do dzieci często po prostu nie działają. Z pomocą przychodzi dr Dawn Huebner - psycholog kliniczna, psychoterapeutka, mama oraz autorka wielu polecanych przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne poradników dla dzieci, których sprzedaż sięgnęła milionów egzemplarzy.
W swoim poradniku "Co robić, gdy się martwisz?” przedstawia ona proste i zrozumiałe dla dziecka sposoby radzenia sobie ze zmartwieniami. Metody te zaczerpnięte są z nurtu behawioralno-poznawczego, w którym pracuje autorka i u podstaw którego leży założenie, że poprzez zmianę wyuczonego, błędnego i krzywdzącego dla pacjenta (klienta) sposobu myślenia można uzyskać zmianę nastroju i zachowania. Zgodnie z tą tezą w pierwszych rozdziałach poradnika dr Huebner kładzie nacisk na oswojenie dziecka z jego lękami i zmianę jego sposobu myślenia o nich. W przystępny sposób tłumaczy czytelnikowi, czym właściwie są, skąd się biorą i jak bardzo są uciążliwe w codziennym życiu jego zmartwienia, a także podkreśla, że to od niego zależy, czy będzie je „pielęgnować” czy też postanowi się ich pozbyć. Podaje również mnóstwo zaczerpniętych z życia przykładów, które mają uświadomić dziecku, jak bardzo jego lęki mogą być dla niego uciążliwe każdego dnia, zabierając mu radość z codziennych doświadczeń oraz uniemożliwiając mu nawiązywanie nowych przyjaźni, czy rozwijanie swoich zainteresowań. W ten sposób pokazuje dziecku, że bez zmartwień żyłoby mu się lepiej i podkreśla, że uwolnienie się od nich, choć może nie być proste, to jest jak najbardziej możliwe.
Autorka podkreśla również, jak ważne jest, aby dziecko postrzegało lęk nie jako jakąś swoją wadę czy niedoskonałość, lecz jako odrębną od siebie postać, coś zewnętrznego i niechcianego - “dręczyciela”, którego można pozbyć się ze swojego życia. I właśnie temu procesowi poświęcona jest dalsza część książki, w której autorka przedstawia konkretne sposoby radzenia sobie z obawami. Podaje ona szereg prostych, przystępnych i obrazowych wskazówek obejmujących chociażby korzystanie z logicznego myślenia, poświęcanie mniej czasu na martwienie się (w czym może pomóc pomysłowa “skrzynka ze zmartwieniami”) oraz aktywne spieranie się z “dręczycielami”. Ponadto uprzedza i etykietuje możliwe emocje oraz zmartwienia dziecka, a także przewiduje jego przyszłe możliwe reakcje, wyzwania oraz potencjalne problemy, które mogą je spotkać podczas walki ze swoim strachem. Wyjaśnia, że to po prostu element procesu niezbędny do osiągnięcia celu, jakim jest pozbycie się lęku.
Dodatkowym atutem książki są wykonane przez Bonnie Matthews ilustracje oraz liczne ćwiczenia i zadania do wykonania. Umożliwiają one (a nawet niejako wymuszają) większe zaangażowanie dziecka zarówno w lekturę książki, jak i w sam proces walczenia z jego zmartwieniami.
Podsumowując, poradnik jest niewątpliwie niezwykle ciekawym i praktycznym narzędziem do pracy z dzieckiem i do wykorzystania zarówno przez rodziców, nauczycieli, jak i zawodowych terapeutów. Jego lektura jest jednak warta polecenia właściwie każdemu. Przedstawione w książce rady mogą być cenne np. dla nieco starszych “lękliwych” osób, a także dla tych, którzy są po prostu zainteresowani różnymi nurtami psychoterapii, w szczególności nurtem behawioralno-poznawczym. Rady podane przez autorkę wynikają bezpośrednio z zasad tego nurtu, w przystępny sposób można więc zapoznać się z jego założeniami i prześledzić ich wykorzystanie w praktyce.
Gosia Kopycka
Strona 5 z 32
